دیگر راهی برای اعتماد ندارم....
حتی به چشمان خودم هم نمی توانم اعتماد داشته باشم....
و در آن لحظه که می نشینی در پای صحبت های یک دلِ گرفته و می شنوی آن چه را که از ضمیر باطنش فوران می کند و با شوری سر شار از عشق حرفهایش را به یاد می سپاری...
تو خود نیز شاید در این لحظه به این فکر فرو روی که آری...من هم بنده ای از مخلوقات او هستم که تنهایی و ....در ما جای ندارد....و من هم کسی را راز دار می خواهم که بگویم آنچه را که در من نهفته است و بر من فشار می آورد.
در آن لحظه که به حرفهای زیبایش مثل همدم گوش فرا می دادی آیا در آن فکر بودی که شاید روزی بیاید که تو برای گفتن دردهایت هیچ مامنی نداشته باشی؟....آه...
به این فکر بودی که شاید روزی بیاید که بخواهی غم هایت را برای راز دار و گوش شنوایی بگویی ولی...
ولی چه کسی می تواند درک کند.....چه کسی می تواند نگه دارد در باطن پاکش آنچه را که دیده یا شنیده است؟
نمی دانم...نمی دانم.....فقط این را می دانم که شاید خیلی زود تصمیم بگیریم....
نباید هر کسی را شریک کنیم در آنچه را که در سینه داریم...بعضی از دلها خیلی سنگ اند، احساسی ندارند مثل گلهای یخ زده، شاید مانند بازیگری فقط نقش یک گل را بازی کنند...شاید هم...
این دنیا خیلی کوچکتر از آن است که ما در رویاهایمان داریم و فکر می کنیم که افرادی بزرگ در جای جای آن لانه کرده اند....من منکر این نمی شوم که چنین بزرگانی نیستند...نه..نه...
وجود دارند عزیزانی که می توانیم در کنارشان آرامش یابیم....ولی...
ولی باید صد در صد مطمئن شویم و بعد دل بزرگ آنان را برای صحبتهای دل ِ کوچک خود شریک کنیم.
پ.ن: شخصیت مذکور، من نبودم. فقط یک دل نوشته بود.همین....
خط آخر: چه در این دنیای حقیقی پروردگار، چه در این دنیای مجازی ساخته شده ی دست بشر، به هیچ کس و هیچ چیز به این راحتی ها اعتماد نکنیم....
و باشد که این حرفها را از زبان یک تنهای پشیمان از این کار، خواندید.
