بعد از یک ماه و چند روز که از پاییز می گذره، تازه داره نشونه های پاییز پیدا میشه. امروز صبح با این که هوا ابری بود ولی تمیز و پاک بود. نم نم بارون می بارید و هرکس به سمت کار خودش می رفت.
قبل ترها توی دسته بندی فصل ها، پاییز رو آخرتر از همه می گذاشتم و زمستون که فصل تولدم هست و دلایلی دیگر، همیشه نفر اول بود و هست. ولی می بینم پاییز هم قشنگه. خیلی قشنگ می تونه باشه؛ اگر خودمون بخواهیم. توی این چند روز اتفاق های بسیار خوبی برام افتاده، طوری که اصلا نمی دونم چجوری بشینم و با خدای خودم حرف بزنم و شکر گذارش باشم.

وقتی کاری رو انجام میدیم و نتیجه اش رو می بینیم، بیشتر از همه باید به وجود خدا پی ببریم. فقط خدا...
توی اون روز اصلا فکر نمی کردم که کار من بخواد چنین عواقبی رو به دنبال داشته باشه. آدم وقتی از جایی و از کسی ناامید میشه(که البته بندگان خدا هیچند!) همین که باز هم کوچکترین امیدی به نظر خدا داشته باشیم، بسه! خودش رو و لطفش رو طوری نشون آدم میده که .... دیگه عمرا از بنده ای که ادعا تمام وجودش رو گرفته چیزی بخواهی.
وقتی فکرش رو می کنم و این روزها و ساعت ها رو کنار هم میزارم هیچ کاری نمی کنم جز این که دست هام رو بلند می کنم میگم خدایا شکرت!