امسال چند بار رفتم ثبت نام کنم، اردوی راهیان نور، ولی هر بار نشد. دانشگاه خیلی وقت بود تبلیغاتش رو شروع کرده بود. دوست داشتم امسال با دانشگاه برم. پارسال با وبلاگ نویسان رفتم.
کلا شرایط طوری شد که نمی تونم امسال برم. حالا من هم که اینقدر دلم هوایی! تا حالا چند تا از دوستام اومدن و گفتن بریم ثبت نام کنیم. هر دفعه دوباره می رفتم تو فکرش که برم ولی خب نمی تونم.

پارسال همه اش خاطره بود. هنوز اون کمبود خواب رو توی راهها فراموش نکردم. نمیگم از جاهای خاکی و بیابان اندود. هنوز دفترم با تک تک اتفاق هایی که هر لحظه برایم اتفاق می افتاد همین جاست، توی قفسه ی کتاب هام. حدود بیست صفحه، با خطی ریز و پشت سر هم نوشتم.

داخل پادگانی بودیم برای استراحت، همه چند نفری می شدند و با هم بودند. من تنها بودم. دوست دارم با همه دوست بشم ولی گاهی وقتا تنهایی رو میخوام. همون موقع بود با عزیزی آشنا شدم که هیچ گاه فراموشش نمیکنم. در کل با این که تنها بودن رو دوست داشتم توی اون شرایط، ولی یک لحظه هم تنها نموندم و با بهترین دوستای وبلاگ نویس آشنا شدم.

ظهر یکی از روزها مریض شدم! حالم بد بود. ولی باز هم شیرین بود و کلی باعث خنده شد. یکی از آقایون وبلاگ نویس با خانم مهربونشون زحمت کشیدن و رفتیم کنار آمبولانس یکی از مناطق. نزدیک بود کار به سُرم و این چیزا برسه که خدا رو شکر خطر از بیخ گوشم گذشت:دی

سادات عزیز پارسال با ما نبودن ولی دوست داشتن خاطره ی مناطق جنوب رو از دوستاشون بشنوند. هر چند من چیزایی رو که حس کردنی بود ننوشتم.