بعد از مدت ها دوباره دوستان دانشگاه دور هم جمع شدیم. البته فقط جمع خودمون چهار نفر.
پنجم عید عروسی دوستمونه. کلی خوشحال شدیم. کارت عروسیش قراره متفاوت باشه. عکسی رو که روی کارتشون می خوره برامون آورد. عکسی از خودش و شوهرش! که در یکی از عکاس خانه های به سبک قدیم در تهران گرفتند. جناب داماد یک لباس محلی با تفنگی در دست و چکمه ای به پا نشسته بود و عروس خانم هم با لباسی محلی میان دری ایستاده بود. من فقط از این که موهاش هم کمی بیرون بود خوشم نیومد.
دوستم پیشنهاد می داد شماها هم این طور کارت عروسیتان را چاپ کنید. یکی از دوستان گفت: «تو قم نمیزارن اسم عروس در کارت عروسی نوشته بشه و فقط فامیلیش رو می نویسن، چه برسه عکس عروس هم روی کارت باشه!». خندم گرفته بود.
چند وقت پیش یکی از دوستام بهم زنگ زد و گفت: «فلانی گفته چرا خبری ازش نیست؟ چرا مثل جن می مونه و هر چند وقت یکبار غیب میشه و پیداش نیست؟»
منو می گفته که مثل جن می مونم و اینا. یه کم به گذشتم فکر کردم و دیدم واقعا راست می گه!
دوباره فکر کردم و خواستم راه چاره ای پیدا کنم. اما در آخر تصمیم به همان جن ماندن گرفتم:دی!
آن روز در آرایشگاه قلبم به شدت می زد. برای اولین بار قرار بود موهای خرمایی رنگم، رنگی دیگر به خود بگیرد. ورق به ورق مدل های ژورنال از نظرم رد میشد و لحظه به لحظه دو دلی ام بیشتر. قرار بود فقط ابرو مدل به خود بگیرد اما با پیشنهاد مادرشوهر گرام موهایم نیز تغییر کرد. بعد از چهار ساعت "بکشم خوشگلم کن" آب در گلویم ماند. باور نمی کردم این همه تغییر را. تنها نظر او برای من مهم بود. و اکنون انگار لحظه ها هم شاد تر شده است.
