سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
توی وبلاگ یکی از آشناها خوندم که می گفت:« من میخوام عاشق معشوقه ام بمونم. با این که می دونم عمرا بهش نمیرسم! من هر روز عاشق تر میشم در حالی که ازم دورتر میشه. من می تونم با عشق زمینی ای که دارم به عشق آسمانی و الهی برسم. همان طور که الان عشقم باعث شد این اتفاق بیفته و باید ازش تشکر کنم». قصد دارم توی دانشگاه اگه دیدمشون بهش بگم: «اینا همش بهانه اس. تو داری به خودت تلقین می کنی که آره من عاشقشم. واسه کسی تب کن که واست بمیره و...».
من موندم چرا باید همه چیز رو با عشق های زمینی مقایسه کرد! چرا بهانه میاریم که آره چون من الان فلانی رو دوست دارم و باعث میشه که من به عشق الهی برسم من میخوام بیشتر دوسش داشته باشم؟ همیشه از این عشق هایی که اینقدر بچه گانس و بدون منطق داره پیش میره بدم میاد.
باور نمی کنید چند وقت پیش یکی از پسرای دانشگاه-مثلا- یک جوری عاشق شده بود که داشت حالم به هم می خورد. حتی همین«آشنایی» که صحبتش بود، خودش تعجب کرده بود و می گفت آره باور دارم؛ بعضی از ماها دیگه شورش رو در میاریم. بعد از یک هفته دوباره حالش خوب شد و برگشت سرفعالیتش. واقعا خجالت آوره که عشق رو که می تونیم به بهترین نحو و برای یک بار توی عمرمون به حد ملکه ی زیبایی ها برسونیم اینجور بازیچه کردیم.
مثلا منی که الان عشق زمینی ندارم ولی افراد زیادی رو دوست دارم، نمی تونم به عشق الهی برسم؟ آنقدر بزرگی و نزدیکی خدا رو به خودم حس کردم که هنوز باورش برای خودم سخته که خدا اینطور توی اون شرایط سخت راه رو برام باز کرد. من هم دوست داشتم عاشق کسی که دوسش داشتم بشم. ولی نشدم. سخت بود. ماهها زمان احتیاج داشتم. عقلم دید این نمی تونه عشق ابدی تو باشه. و هزارتا بررسی دیگه.
اگر کسی رو دوست داریم و بهش علاقمند شدیم سریع فکر نکنیم این عشقه. کاش معنی «عشق» و «دوستی» رو بتونیم از هم تفکیک کنیم.
