سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
روی صندلی نشستم و کیفم را روی میز گذاشتم. صدای همهمه توی سالن پیچیده بود و اذیتم می کرد. دستانم را زیر چانه ام زدم و به راه رفتن و صحبت کردن دیگران نگاه می کردم.
هنوز یک ساعت مونده بود تا کلاس شروع بشه. بیرون هوا ابری بود و آفتاب قهر خودش رو به رخ می کشید. حوصله ی هیچ کس رو نداشتم. کاش کسی نیاد پیشم بشینه. آینه رو از کیفم در آوردم و مقابل صورتم گرفتم. مقنعه ام رو مرتب کردم و چشمان موهایی که از گوشه ی صورتم به چشمان نامحرم خیره می شد، بستم! دستانم را روی کیفم گذاشتم و سرم را روی دستانم خواباندم. صدای همهمه سر دردم رو بیشتر می کرد. چند دقیقه ای گذشت و بدون این که حواسم باشه دوباره تو فکر حرفهای دوست جدیدم رفته بودم.
سرم را بلند کردم و موبایلم رو در آوردم. سریع رفتم توی اپلیکیشن و گزینه ی قرآن رو انتخاب کردم. رفتم به منوی بوک مارک و از آیه ای که سیو کرده بودم شروع کردم به خوندن. دوستم اومد و خلوتم رو به هم زد. وسایلم رو جمع کردم و رفتم توی حیاط. نمی دونم چرا دوست داشتم تنها باشم. غروب که اومدم خونه پریشان حالی ام رو فهمیدم به چه دلیل بوده. چند روزیه تمرکز ندارم. دارم دنبال هدف درست می گردم. امیدوارم راهی رو که دوست دارم، بتونم پیدا کنم و وجود داشته باشه.
