سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
آزمایشگاه مدار الکتریکی بودیم. هر چهار نفر پای یک دستگاه مدار می شینیم و شروع می کنیم به آزمایش انجام دادن. از لحاظی خیلی خوش میگذره. این دوساعت در هفته بیشترش به خنده تموم میشه. یک هفته یواشکی از دوستم که داشت آزمایش انجام می داد عکس گرفتم و خلاصه دپرس شد اساسی. یک لحظه به استاد که روبروی ما نشسته بود نگاه کردیم دیدیم موبایلش رو گرفته جلوی صورتش و داره باهاش ور میره. به دوستم گفتم:« حالا نوبت ماست که استاد ازمون عکس بگیره». کلی یواشکی خندیدیم.
هفته ی قبل برای بستن یک مدار احتیاج به سیم های زیادی داشتیم که سیم کم آوردیم. یکی دوبار مقاومت الکتریکی هم کم بود مجبور شدیم به استاد گفتیم و بنده خدا هم خودش آورد سر میزمون. ولی دیگه رومون نشد واسه سیم هم به استاد بگیم. میز کناری ما گروه پسرها بودند و روی میزشون سیم زیاد بود. به دوستم گفتم بره یکی دوتا بیاره. اینو گفتم و بلا گفتم. دو تا از دوستای گروهمون گفتن:«بریم از اونا بگیریم. برن گم شن! پررو میشن. روم نمیشه از اونا بگیرم و نباید اصلا بریم بهشون بگیم». داشتم از تعجب شاخ در می آوردم. از آخر هم رفت به استاد گفت تا سیم بهش بده.
به این یکی دوستم گفتم واقعا برای خودم متاسفم که در چنین دانشگاهی و در بین چنین دانشجوهایی درس می خونم. کسانی که هنوز نمی فهمن کلاس و درس و دانشجو بودن و همکلاسی بودن یعنی چی. این تفکرات عقب افتاده و زیرصفر درجه هست که راه رو برای پیشرفتمون می بنده. من میخوام بدونم توی محیط دانشگاه اگه پسرو دختر کنار هم فعالیت کنند و باعث ترغیب همدیگه در پیشرفت بشن چه عیبی داره؟
همین جا اقرار می کنم که همه ی موفقیت من در این دوسال دانشگاه به خاطر همفکری و همصحبتی با بعضی پسرای دانشگاهمون بوده. پسرایی که آینده و موفقیت تو مشتشونه. بین خانم ها که هیچ کس پیدا نمیشه سفت و سخت بخواد مسیری رو پیش بگیره و حرکت کنه. همشون ادعا دارن و بیشترشون هم تنبل هستن. به همین دلیل از معاشرت باهاشون پرهیز می کنم. بعضی وقتا آرزو می کنم کاش پسر بودم و خیلی راحت می تونستیم با هم یک گروه تشکیل بدیم و بترکونیم. ولی الان خودم هستم و خودم. البته باز هم سپاسگذار کمک ها و راهنماییهاشون هستم.
