سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
جعفریه شهری از شهرهای استان قم و در 35 کیلومتری شهر قم. ساعت هفت صبح سوار سرویس شدم. اولین بار بود که سوار سرویس معلم های دبیرستان الزهرا می شدم. تنها بودم توی سرویس. آقای راننده مردی نسبتا کامل با پیکانی سفید رنگ که پلاک و برچسب روی ماشین تحت آموزش و پرورش بودن رو مشخص می کرد.
توی ماشین به بیابان های جاده نگاه می کردم و در گرمای عشق می سوختم. عشق به بچه هایی که از بچه گی آرزو داشتم بهشون تدریس کنم. طوری یاد بگیرند که تا آخر عمر معلمشون رو فراموش نکنند.
به یاد "خدا در این نزدیکی ست" افتادم. روستایی دور افتاده. بچه هایی با لباس های عادی و چهره هایی دوست داشتنی. مدرسه ای کوچک با دیوارهای کاهگلی و هزاران فکر زیبا. اما وقتی وارد مدرسه شدم کمی با آنچه توی ماشین فکرش کرده بودم فرق داشت. شهری آباد، مدرسه ای بزرگ با حیاطی بسیار زیبا. افراد کلاس از دخترای دبیرستانی بودن تا خانمای دانشگاهی. زیر نظر سازمان فنی و حرفه ای کلاس رو تشکیل داده بودن. و من باید ورد رو تدریس می کردم. یک اتاق بزرگ که دور تا دورش کامپیوتر قرار گرفته بود. دانشگاه ما چنین سایتی نداره!
خیلی عاشقانه پنج ساعت درسم برای دو تا کلاسم تموم شد. هر کلاس سی و پنج نفر. ساعت آخر وقتی اومدم توی دفتر گلوم درد گرفته بود. از بس توضیح دادم براشون. ولی هیچ متوجه نشده بودم.
مهمترین درس برای خودم این بود که آدمای مختلفی با مشکلات فراوان در زندگی ممکنه شاگرد آدم بشن. به خودم هر دفعه میگم که چقدر باید حواسم جمع باشه که مبادا کوچکترین ناراحتی ای در این دو سه ساعت کلاس حس کنند. حتا اینقدر لحظه ها کنار هم خوش بگذره که اگر احیانا مشکلی هم دارن در این چند ساعت در کنار من یادشون بره. خدا اینقدر کمکم میکنه که حتا به این فکرم هم رسیدم.
و این که واقعا یقین هزار در صد پیدا کردم که هر چی از خدا خواستم بهش رسیدم. هر چی که حتا در نوجوانی یا شاید کودکی بهش فکر می کردم و دوست داشتم بهش برسم، بهش رسیدم. هیچ وقت یادمون نره هرچی از خدا بخواهیم و خودمون هم بسیار تلاش کنیم بالاخره به اون دست پیدا می کنیم. هر چند ممکنه زمان زیادی هم براش طول بکشه. هر چند من هر چی خواستم خیلی زود به دستش آوردم.
