همیشه عاشق این لحظات هستم؛ لحظاتی که همه کنار مادربزرگم جمع می شویم و حرف از قدیم ها می شود.

شاید پنج الی شش بار این حرفها را از زبان مادربزرگم شنیدم ولی باز هم وقتی می بینم شرایط مناسب است سر حرف را باز می کنم؛ مادربزرگ عزیزم ادامه می دهد!

آن روزهایی که من تازه به دنیا آمده بودم و هنوز جنگ تمام نشده بود. لحظه هایی که در شرایط سخت خانه ی خود را رها کرده و به شهری که ما در آن زندگی می کردیم آمدند؛ اوضاعی آرام تر آنها را مجبور به این کار کرده بود و... .

لحظه لحظه ی آن روزها را برایمان تعریف کرده است ولی افسوس که نمی شود چیزی از آن را این جا بازگو کنم؛ حتا کلمه ای از آن.

کاش می توانستم سرگذشت مادربزرگم را با آن همه اتفاق های تلخ و شیرین به روی کاغذ می بردم و به صورت یک کتاب ماندگار تقدیمش می کردم؛ او عینکش را با فریمی قهوه ای رنگ به چشم بزند و خاطرات آن دوران را با احساسی دلنشینش بخواند.

دیشب کنار صحبت هایش بازهم آرامش یافتم. تاکنون چقدر درس مهر و محبت و ایستادگی و پایداری و... از او آموختم.
کاش دیشب تمام نمی شد؛حتا با همه ی بی خوابی هایش!