طمع ز فیض کرامت مبرد خلق کریم
گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
ای پناه هر گریزنده! ای امیدگاه هر جوینده!
ای برترین قله ی امید! ای زیباترین قاصد نوید!
ای آنکه به تو جز با تو نتوان رسید!
ای مهربانترین منادا!
ای آنکه اشک را قبل از اینکه بر زمین بریزد به دامن می گیری!
ای آنکه محرومان و سائلان و فقیران را نه رد نمی کنی که در لطف می گشایی!
ای آنکه گل آروزی خودت را نه پرپر نمی کنی که خود آبیاری می کنی!
آی آنکه خوانندگانت را در رحمت گشاده ای و امیدوارانت را پرده بالا زده ای!
به بزرگواریت و بخشش بی نهایتت قسم که بر من آن سان منت نهی از عطایت که چشمم روشنایی بیابد، و از امیدت که دلم اطمینان و از یقینت که مصایب دنیای فانی بر من آسان شود.
مرا آنچنان یقینی ده که پرده های ظلمانی چشم دلم پاره پاره گردد، به رحمت جاودانه ات، ای مهربانترین مهربانان! (مناجات الراجین)
وقتی دیدم برای گسترش نام و یاد آنها احادیثشان را در وبلاگهایمان بنویسیم، عشق کردم. اسم وبلاگهایی را برده بودند. نوشتند. من هم دوست داشتم بنویسم. امروز نوشته ای را خواندم. همه را گفتند. ولی به خواستن ها و دعوت ها کاری نداشتم. مثل وظیفه ای دانستم. نوشتم! ولی مناجاتی از امام عزیز، امام چهارم، امام سجاد(ع).
پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر
به می زدل ببرم هول روز رستاخیز
