سرم پایین بود. به سنگ ریزه های داخل آسفالت کنار خیابان خیره شده بودم. چقدر زیبا در زیر نور آفتاب همدیگر را در آغوش کشیدند. آسفالت هم دوستشان دارد.
کاش خیابان به انتها نمی رسید. قدم ها را آهسته تر کردم.
اولین قدم را رویش گذاشتم. روی پلی که دوستش دارم. همیشه قدم هایم را طوری برمی دارم که در وسط سنگ فرش های آن قرار بگیرد.
تا سه قدم می توانم تنظیمش کنم. یکی بعد از آن، پایم روی لب های دو سنگ فرش می رود. جایی که سنگ فرش وسط، اولی را از آغوش سومی جدا می کند. دوست ندارم اذیتشان کنم. حسشان را در کنار هم ستایش می کنم.
گاهی به سَرم می زند طوری راه بروم که مزاحم هیچ کدامشان نشوم ولی این گونه راه رفتن چشم برخی ها را خیره می کند!
همان طور که در زندگی ِ سنگ فرش ِ پل و سنگ ریزه ها و آسفالت کنجکاوی می کردم، صدای خنده ی او و دوستانش مرا به خود آورد.
دود سیگارش به آرامی گونه ام را بوسید. ولی نمی دانست که چقدر از ابراز محبتش بیزار شدم.
پسرک آدامس فروش روی سنگ فرش بساطش را پهن کرده بود.
-آقا فقط یکی...یکی بخر!
شلوار تنگ و زنجیر طلایش چشم را می زد...چشم چرانی ممنوع!
قدم هایش را مدام روی لب ها می گذاشت. اصلا مراعات حالشان را که به آرامی زیر آفتاب خوابیده بودند، نمی کرد.
در میان خنده ها و دود سیگارش آیا نگاهی هم به زیر دست(پسرک) یا زیر پایش(سنگ فرش) داشت؟!
دود سیگار به صورت های دیگری خورد و من هم چنان دورتر می شدم. دیگر سنگ ریزه ها هم از خواب بیدار شده بودند.
راز راه، رفتن است. راز رودخانه پُل. راز آسمان ستاره. راز خاک گُل. راز جوی آب.
راز اشک ها چکیدن است. راز بال ها پریدن. راز صبح آفتاب.
راز های واقعی رازهای برملاست. مثل روز روشن است.
راز این جهان خداست.(عرفان نظر آهاری)
