کاش آهوی باغ دوستی را در آیینه ی وجود من دیده بودی تا بدانی چقدر دوستی تو در من جادو کرده.
داغی تنم از روح آتش بار توست. شیرین است اما بوی هیزم های آتش جهنم را می دهد.
فرشته وار گرداگردت می چرخم و تو با شگردت فرشته را اسیر شیطان می کنی.
هوس را با عشق معامله می کنی و من ذره ای از آن را به تو نخواهم فروخت.
مشتری حرفهای شیرینت هستم و تو خریدار شیطنت های فرشته ی عشق.
در باورم روح عشق را می دیدم ولی کاش زمان، روحِ تهی تو را نشانم نمی داد.

اینک که روزگار جدایی ما را می پسندد بیا همراه با پرستوها از سردی ایام بکوچیم. به صحرایی برویم که حتا خورشید را هم قبول نداشته باشد و داغی تنمان را ملتمسانه طلب کند. برای او هم ناز؟
همه ی سکوتش را باید در قبال گرمای دوستیمان بدهد تا لحظه ای او هم آرام شود. ولی خیلی زود او هم خواهد فهمید گرمای عشق نیست. کاش می دانست گرمای هوس هم نیست. دیگر او را آزار نده!

روی خاک های نرمش دراز بکش و آرام لب هایت را نزدیک تنش ببر. در حقش نامردی نکن و مردانه بگو که عشق را هدیه اش نمی کنیم.
نگذار او هم مثل من، اشک همیشه گونه اش را لمس کند. نگذار شبها تن صحرا را، آسمان خیس اشک کند. همان باران پاکی که دستم را در دستت گذاشت و امروز با بی رحمی تمام جدا می کند. نگذار و خیلی زود حقیقتی را که از من پنهان می کردی در گوشش زمزمه کن! دیگر او را آزار نده!

در خلوت من نگاه سبزت جاریست، این قسمت بی تو بودنم اجباریست.
افسوس نمی شود کنارت باشم، بی تو هر ثانیه و لحظه ی من تکراریست.