در کنار کسی بودن که دوستش داریم بهترین نعمت است. بدتر و شیرین تر این است که روز به روز علاقه یمان هم بیشتر می شود. یک ساعت...دو ساعت...روزها و...باز هم کم است. در کنار او بودن نه تکراری می شود و نه خسته کننده. در کنار هم درس خواندن، در کنار هم کار کردن، در کنار هم فکر کردن، در کنار هم گریستن، در کنار هم خندیدن، در کنار هم خوردن، در کنار هم خوابیدن و...غیر ممکن است این کنار هم بودن ها تکراری شود. عقل تکرار را می پذیرد و برای عشق تکرار معنایی ندارد.
* هست آن نیست که هر لحظه کنارت باشد، هست آن است که هر لحظه به یادت باشد.
بعضی اجسام در حین دوست داشتن تکراری می شوند و اصلا به این معنی نیست که فراموش شوند. این زمان بی رحم است که ما را از دوست داشتنی هایمان جدا می کند؛ یا شاید عقل بی رحم!
به آغاز راه: « پوشش جدیدت برای نوشته هایم خوش یمن باشد. با هر پوششی هم که باشی مهم نیست؛ هر چند تاثیر در افکار داری ولی مهم نوشته های من است که تو را چگونه نشان دهد!»
پ.ن: قالب قبلی ام را خیلی دوست داشتم. خاطره های زیادی در تنش برایم اتفاق افتاد؛ تلخ و شیرین، ولی همه دوست داشتنی بودند.
پ.ن: یک تشکر خیلی اساسی و صادقانه از شخصی دارم که برای قالب زحمات زیادی کشیدند. کاری نمی توانم در قبال محبت هایشان انجام دهم جز دعای خیر و خوشبختی.
