وقتی می بینم محیطی که با علاقه ی خاص به آن وارد شدم، محیطی که با سختی های فراوان و با خاطره های بسیار دوست داشتنی واردش شدم، اینگونه فرق کرده، دستم به نوشتن نمی رود. البته فرق که نکرده بلکه من بیشتر باهاش آشنا شدم.
حرفها و چیزهایی را که می بینم واقعا از این محیط بیزارم می کند ولی باز هم با بی توجهی به حماقت و خرابکاری های برخی ها، دوست دارم بنویسم. کاش می شد کاری کرد و راهی درست پیدا کرد ولی افسوس که برای برخی هیچ کاری نمی توان کرد. نمی دانم شاید هم بشود؛ امیدوارم و تلاشم را هم خواهم کرد.
وقتی وبلاگهایی را می خوانم که اینقدر ادعایشان می شود ولی در اصل آنگونه نیستند از هر چی وبلاگ که ادعای دین و مذهب دارند حالم به هم می خورد. خودم به عینه دو مورد برایم آشکار شد و تا چند وقت اصلا دوست نداشتم وارد این محیط شوم. چند هفته پیش بود که چه چیزهایی را در مورد چند وبلاگ نویس فهمیدم و وقتی با نوشته هایشان مقایسه می کردم واقعا حالت تهوع داشتم.
تو رو خدا کمتر چیزهای دروغی و شعارهای ظاهری در وبلاگ هایمان بنویسیم! خورشید پشت ابر نمی ماند و خیلی زود چهر ه ی واقعی پیدا خواهد شد. همان طور که الان مانده ام چطور می خواهم با این اشخاص روبرو شوم وقتی یاد کارهایشان می افتم در حالی که چیز دیگری در وبلاگهایشان می خواندم.
آبروی هر چی دین و مسلمون بودن و این چیزاس رو با نوشته های دروغی نبَریم! از برخی ریش دارها و یقه شیخی گذارها این چیزها رو دیدن، مخ آدم واقعا می پُکه!
خودم می دونم هنوز در دینم چقدر کم و کاستی دارم و دارای ضعف های زیادی هستم ولی هیچ وقت ادعای بیخودی هم ندارم. من موندم چرا بعضی ها که نمی تونن جلوی خودشون رو بگیرن ولی در وبلاگهاشون اینقدر دم از دین و خدا و قرآن می زنند و از طرفی هم فقط می گویند محیط وبلاگستان دچار مشکل شده و وبلاگهای مذهبی فلان شدن و بهمان شدن. اگر یه نگاهی به دور و برمون داشته باشیم و ببینم اشکال کار از کجاست، بد نیست. اول خودمون رو درست کنیم و بعد در مورد بقیه اظهار نظر کنیم.(خودم رو مستثنی نمی دونم).
* من از قوانین دست ساز بشر بدم می آید، از این که بخواهم یک جا بنشینم تا نوبتم فرا رسد، بدم می آید. من می خواهم بی نوبت تمام دنیا را فتح کنم. من خواهان قانونی دگر برای زندگیم. من می خواهم قانونی بسازم که در آن قانون، جایی برای سعادت بشر وجود داشته باشد.
