دفتری می خریدم. با چه علاقه و سلیقه ای جلدش می کردم. صفحه ی اول را با نام "او" و "بســــــــــــــــــمه تعالی" شروع می کردم. حتا بعضی از صفحاتش رو که با خاطره ای شیرین پر شده، نقاشی می کردم و عکس می چسباندم. تنها چیزی که از آن دوران برایم مانده چیزی جز خاطره و چند تا عکس نیست.
همیشه فکر می کنم اگه عمری باقی بمونه مثلا سن پنجاه سالگی یا شاید بیشتر! وقتی دفترهای خاک خورده و رنگ پریده ی خاطرات گذشته رو از گنجه! بیرون می آورم، دیدن صفحه ها و خواندن شادی و غم های گذشته ام بهترین مرهم برای پیری می تونه باشه؛ برعکس ادعای برخی که یادآوری گذشته رو بدتر می دونند.

روز اول مدرسه رفتن، جایزه گرفتن ها، عروسی ها، فوت آشنایان، اتفاق های روزمره، دانشگاه رفتن و خیلی چیزهای دیگر که نمی شود اینجا گفت... همه و همه فقط در قالب چند دفتر مخفی شدند. اثراتشان تا مدتها در روح و جسم باقی می ماند ولی حالا از تک و تا افتادند و رختخواب دفتر رو بهترین جا می دانند!
وقتی این راه رو آغاز کردم، فهمیدم که اینجا هم دست کمی از آن دفتر های دوست داشتنی ام ندارد. اینجا هم در کمتر از یک سال پر شد از غم و شادی ام، تولد و خاطراتم و... ولی خیلی فرق دارد. نمی توان اینجا را مشابه دفتر خاطرات دانست. با این وجود واقعا دوستش دارم. حتا با همه ی مشکلاتی که گاهی پیش می آید ولی هیچ گاه به این فکر نخواهم افتاد که این دفتر را پاره کنم و دفتری دیگر را آغاز کنم. دست نوشته هایم را در عین سادگی دوست دارم و دور نخواهم انداخت! حتا سال به سال باید برایش تولد هم بگیرم. تولدی ساده مثل امروز!

شاید گاهی اوقات به دلیل اتفاقاتی مدتی قلم سرش تراشیده نشود و از شیشه ی دوات و مرکب چیزی ننوشد ولی هیچ وقت نمی شکند و شیشه خشک نخواهد شد.
از وبلاگهایی که برای مدتی می آیند و به دلایلی بی معنا کنار می کشند واقعا تعجب می کنم! اگر کسی هرقدر هم که بخواهد دردسرساز شود نباید دلیل شود که اجازه دهیم دفتر را میان دو دوستش بگیرد و پاره کند یا به آتش بکشد! نمی دانم، شاید هم دلایل دیگری برای کنار گذاشتن یا خواباندن، وبلاگهایشان داشته باشند و حق با آنها باشد.
به هر حال یک ساله شدن دفتر اینترنیم را بهش تبریک میگم. می دونم که می شنوه! ایشاالله عمری همچون عمر حقیقی صاحبش داشته باشد. صد سال هم به این سالهاش(عید نوروز که نیست. عجب تحویل بازاری شد:) کیک و شیرنی ها رو هم دوتایی می خوریم. شرمنده که دوستان بی نصیب می مونند. لطفا فقط یه وقت فراموش نکنید کادوها رو بزارید:دی!
از همه ی دوستان وبلاگ نویسم که در این یک سال در وبلاگ نویسی و قالب و این چیزا کمک کردند واقعا تشکر می کنم. جبران می نُماییم.