چقدر زیبا بود . برف سفید و آسمانی سر تا سر خانه ها و خیابان ها را می پوشاند.
پدر برای پارو کردن برف ها به پشت بام می رفت و مادر در خانه چای را گرم می کرد.

چقدر احساس شادی می کردم وقتی با دست های کوچکم آدم برفی های دوست داشتنی را درست می کردم.
همیشه زمستان برایم زیبا ترین فصل بود، نمی دانم شاید خودم را متولد شده از آن می دانستم.
یا شاید هم به خاطره زیبایی های درونی و با احساسش که بسیار متمایز از فصل های دیگر بود، دوستش داشتم.
باز هم می خواهم دوستش داشته باشم ولی...ولی...

نمی دانم چرا این جا خبری از آن زمستانها نیست. چرا آن زیبایی ها را نمی بینم!!
زیبایی هایی که در آن شهر برایم خیلی شیرین بود ولی اینجا آن را نمی بینم.

این جا خبری از آن گلوله های زیبای برف که بر روی گونه هایم می نشست، نیست.

ولی می توانم زیبایی های دیگر را جز برف و باران در این شهر نظاره کنم.....زیبایی هایی که به جای نشستن برف و سرد کردن تن، گرمای دلنشین به تمام وجودم می بخشد.

خدایا شکرت بابت همه ی نعمت های داده و نداده ات.....