بعد از دوهفته؛ که سرمای سخت و برفِ تا حدودی شدید؛ مرا از دیدارش باز داشته بود، قلبم را سخت دلتنگش کرده بود...... امروز باید می رفتم.
نباید اینقدر بی وفا در عهد خود باشم.

از صد متری به نزدیک شدنش ناگهان نگاهم که به سر درش افتاد، اشک از چشمانم جاری شد.
از در وارد شدم. همه جا سفید شده بود ولی روحی خدایی جاری بود.

همه در زیر برفها پنهان شده بودند ولی چهره هایشان به من لبخند میزد و خوش آمد گفتند.
خیلی سردم بود. دستانم یخ زده بوند. صورتم را به شدت سرما گرفته بود...
رفتم نسشتم، او را از میان لابلای برفها پیدا کردم...برفی حدودی بیش از 20 سانت روی آن را مستور کرده بود.

با دستانم برفهای خدایی را کنارشان زدنم. هیچ مرا آزار نمی داد وقتی با عشق، قبرش را در میان برفها و سرمای شدید جستجو می کردم.
بالاخره موفق شدم. گویی در آسمانها بودم. مکان و زمانی غیر قابل وصف است که نمی توانم این جا بیان کنم.

آنها را در این شدت سرما زیارت کردم و قلبی که گرمایش از عشق و پاکی؛ سرشار بود بر سینه ام نشست.

آری؛ قلب عاشق و نورانی، روی شاخه ی تنهایی برایم شکل گرفت؛در این هوای سرد که گرمایش برفها را آب می نمود و مرا به سویش خواند تا شاید...